คือละความเพลิน คือการที่จิตไปผูกติดกับอารมณ์ เช่น ผูกโกรธ หรือเพลินกับคำยกยอ เพลินกับความสวยงามของธรรมชาติ ของสวยให้มองเห็นว่าไม่สวย ของน่ากินให้มองว่าไม่น่ากิน เช่นคิดว่าถ้าเคี้ยวแล้วคายออกมาจะไม่น่ากิน ของขยะแขยงต้องมองให้เป็นธรรมดา ทั้งของสวยและไม่สวยมองให้เป็นอุเบกขา
ขณะเพลินจะมีอารมณ์(สิ่งหน่วงจิตผ่านทางอายตนะ เช่น รูปเป็นอารมณ์ของตา เสียงเป็นอารมณ์ของหู) เช่น ให้อุปาทานเข้าไปจับ เพราะอารมณ์เป็นฐานที่ตั้งของวิญญาน อันเป็นเหตุให้เกิดภพ
